MAYIN

Mayına basıp bacağınızı kaybettiğinizde acı da duymazsınız. Kulaklarınız çınlıyordur hala.
Hala bacağınızı olduğu yerde hissediyorsunuzdur.
Beyniniz size bir süre daha oyun oynamaya devam edecektir. Çünkü acı eşiğini çoktan geçmişsinizdir. Beyniniz acı şalterlerini indirmiştir. Sizin dayanabileceğinizden fazla acıyla yaşamanızı istemez.
Şimdi top sizde ya beyninize uyup siz de şalteri tamamen kapatırsınız ya da ben bu acıyı çekebilirim deyip yaşamaya devam edersiniz.
Ama bilirsiniz ki ilk şok geçtikten sonra acınız dayanılmaz olacaktır.
Hangi koşulda olursa olsun.

Sorun şu ki artık bacağınız yoktur. Ne yaparsanız yapın o bacağı yerine getiremezsiniz. Protezler de protezdir işte. Protez kadar protez.

Mayını kurana çok öfkelenirsiniz. Ama neden bilinmez asıl kızdığın kendinsindir. “basmamalıydım” der durursun.

Artık eksiksindir. Vücudundan bir parça kopmuştur.
Kaybedişlerin vardır.
Gitsen de bacağın yoktur, kalsan da.
Farkı mı?
Bu şekilde nerede ve nasıl yaşayacağına karar vereceksin.
Yeniden başlayarak mı?
Devam ederek mi?

Zor.