HOYRAT

Kim işledi içime bilmiyorum “ölmek” korkusunu.
Ölmekten betermiş, yaşamak için kaçarken,
Fark etmeden teslim etmekmiş hayatımı
“Güvenliğin” hoyrat ellerine.
Çekinir olmuşum korkmaktan,
Gizlemişim yaşamımı çelik zırhlı camdan fanuslara…

Oysa şimdi,
Ölümün tütsüsü dumanını salmışken,
Ciğerlerime çekmişken bir kere serin nemini,
Korkmuyorum artık hiçbir şeyden.
Ne yaşamdan,
Ne "hayat" sandığım sanrılarımdan
Ne de sızısızlıktan…